Koła Żywego Różańca są jedną z najliczniejszych organizacji przykościelnych. Ta forma modlitwy istnieje prawie w każdej parafii, a w Polsce liczy ponad 1,1 mln członków. W naszej parafii do tej modlitewnej wspólnoty przynależy ok. 280 osób, w różnym wieku i z różnym wykształceniem. Od czasu kiedy papież Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym „Rosarium Virginis Mariae” wprowadził nową część różańca - tajemnice światła, cały różaniec liczy 20 tajemnic będących wielkim streszczeniem całej Ewangelii.
„Róże Różańcowe” są zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Każda "Żywa Róża" składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca, która zostaje jej powierzona do rozważania i odmawiania przy "zmianie tajemnic". Przydział tajemnic polega na tym, by każdego dnia przez całą Różę odmówione zostały wszystkie tajemnice, w sumie dwadzieścia. Istotną rzeczą jest również to, by wszyscy członkowie Róży modlili się w tej samej intencji, która jest zmieniana co miesiąc. U nas dla dwu nowo utworzonych Róż Różańcowych stałą intencją przewodnią jest modlitwa za swoje dzieci.
W naszej parafialnej wspólnocie pierwsze Róże Różańcowe powstały wraz z parafią czyli w 1989 roku. Stworzyły je osoby, które wcześniej należały do Róż w parafii oo. Dominikanów, a na prośbę proboszcza, ks. prał Stanisława Bara, stworzyły nowe koła różańcowe zapraszając do nich nowe osoby. Najstarsze Róże to: Róża MB Częstochowskiej, Różą MB Wspomożenia Wiernych, Róża Niepokalanego Poczęcia NMP, Róża MB Wniebowziętej, Róża MB Królowej Polski, Róża MB Bolesnej oraz Róża św. Teresy. Poprzez kolejne lata z okazji różnych parafialnych wydarzeń takich jak np. misje parafialne, powstawały następne Róże zarówno żeńskie, jak i dwie męskie oraz mieszane. Ostatnie Róże Różańcowe: św. Jana Pawła II, św. Faustyny, św. Rity i św. o Pio powstały dzięki inicjatywie nowego opiekuna parafialnych kół różańcowych – ks. Augustyna Łyko, pełniącego równocześnie posługę diecezjalnego Moderatora Róż Różańcowych. Cieszy fakt, że dwie pierwsze z tych Róż, utworzone w 2017 roku, stały się swoistym darem naszej parafii ofiarowanym Maryi w okazji Jubileuszu 100- lecia Objawień w Fatimie. Obecnie w naszej parafii są następujące Róże Różańcowe:
Aktualność modlitwy różańcowej nie słabnie, stąd zachęcamy nowe osoby, a wręcz całe rodziny, do włączenia się w ten wspaniały apostolat. Kontakt w kancelarii lub bezpośrednio z Ks. Augustynem - tel. 605 152 224
Aby lepiej zrozumieć specyfikę tej wspólnoty należy w parunastu zdaniach sięgnąć do historii powstania tej grupy modlitewnej.
Od pierwszych wieków chrześcijaństwa odczuwano potrzebę zwracania się o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny. Dlatego w XII w. utrwalił się w Kościele zwyczaj odmawiania pozdrowienia, którym w scenie zwiastowania Anioł przywitał Maryję. Z czasem dodano do nich słowa wypowiedziane przez św. Elżbietę w czasie nawiedzenia. Obecna forma Zdrowaś Maryjo ostatecznie ukształtowała się w XV w. Zatwierdził ją Pius V w 1566 r. Z czasem do modlitwy Ojcze nasz zaczęto dodawać Zdrowaś Maryjo. I tak te dwie modlitwy dały początek różańcowi.
Za prekursora Różańca świętego uważa się św. Dominika, któremu objawiła się Matka Najświętsza i nakazała rozpowszechnianie tej modlitwy na całym świecie. Tak wiec Różaniec, który miał nieco inną formę niż obecnie, stał się dla św. Dominika skuteczną bronią w walce z herezją albingensów. Tradycja głosi, że to właśnie w czasie jednej z jego wypraw, w trakcie której zwalczał tę herezję, zrodziła się modlitwa różańcowa. Pomimo postów i modlitw posługa św. Dominika nie przynosiła owoców. Wówczas ukazała mu się Matka Boża i poleciła Dominikowi, by nie tylko głosił kazania, lecz by połączył je z odmawianiem tzw. Psałterza Maryi, czyli 150 „Zdrowaś Maryjo” i 15 „Ojcze nasz”. Od tej pory św. Dominik przeplatał swe nauki modlitwą różańcową, w której rozważał wraz ze słuchaczami treści zawarte w głoszonych naukach.
Nazwa Różaniec wywodzi się ze średniowiecza. W ówczesnej mentalności świat stworzony traktowano jako księgę o Panu Bogu, a w przyrodzie dopatrywano się rzeczywistości duchowych. Szczególną rolę pełniły kwiaty, symbolizowały one różne cechy. Często też ofiarowywano kwiaty Bogu i ukochanym osobom. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty. I dlatego odmawianie różańca porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli różańcem.
Znaczącą rolę w kształtowaniu modlitwy różańcowej odegrał w XIV wieku kartuz Enrico di Kalkar, który podzielił 150 Zdrowaś Maryjo na 15 „dziesiątek”, dodając do każdej z nich Ojcze nasz.
Obecną formę Różańca utrwalił w XV wieku dominikanin o. Alan de Rupe (1428-1475). Propagując różaniec nadał mu nowe znaczenie duchowe. Założył pierwsze bractwa różańcowe, które odmawiając różaniec łączyły go z medytacją tajemnic ewangelicznych.
Mimo, że rozmowa z Bogiem polegająca na powtarzaniu modlitw i medytacji znana już była przed chrześcijaństwem, to różaniec dopiero w Kościele katolickim przybrał formę oryginalną i stał się powszechną własnością jego wyznawców. Różaniec jest obecnie najpopularniejszą modlitwą wiernych Kościoła katolickiego. Spopularyzowali tę modlitwę Święci Pańscy, gdyż była ona ich ulubioną modlitwą i nie rozstawali się z nią nigdy. Najbardziej do rozpowszechnienia tej modlitwy przyczynili się sami papieże. Zachęcając wiernych do odmawiania, ustanawiając nabożeństwa różańcowe w miesiącu październiku i święta różańcowe. Wreszcie do spopularyzowania tej modlitwy przyczyniły się bardzo objawienia Maryi w których pojawiła się z różańcem w ręku, polecając usilnie odmawianie tej modlitwy. Tak było w Lourdes, w Fatimie, w Pompejach koło Neapolu a także objawieniach w Akita, Kanadzie, Meksyku, na Filipinach, w Gietrzwałdzie i wielu innych miejscach gdzie Maryja wzywała do modlitwy różańcowej. Nim uformował się sposób odmawiania różańca w obecnej formie, znany był tzw. „Wieczny Różaniec”. Został on założony w Bolonii w 1635 r. przez o. Tymoteusza Ricci. Obliczył on, że rok ma 8760 godzin. Wierni na ochotnika zgłaszali się, wyznaczając sobie godzinę dnia czy też nocy raz w roku. Raz w roku odmówić różaniec to nie taka znowu wielka ofiara. Zgłosiło się bardzo wielu chętnych. W drodze losowania wybierano dzień i godzinę. Na przykład, papież Urban VIII wylosował dla siebie godzinę 11 w nocy 22 maja 1643 roku.
„Żywy Różaniec” (określany również jako Róże Różańcowe, Koło Żywego Różańca) założyła Sługa Boża Paulina Maria Jaricot, w Lyonie w 1826 roku. Zatwierdził go papież Grzegorz XVI w 1832 roku. Do spopularyzowania tej wyjątkowo pięknej modlitwy swój wkład włożyły bractwa różańcowe. Miały one w Polsce wielkie znaczenie. W księgach bractw różańcowych historycy zapisali imiona królów polskich: Zygmunta Starego, Zygmunta II Augusta, Stefana Batorego, Władysława IV, Jana III Sobieskiego i Stanisława Leszczyńskiego. Są pośród nich też znani wodzowie i hetmani np. Stefan Czarniecki, Stanisław Żółkiewski, Karol Chodkiewicz, Tadeusz Kościuszko, Kazimierz Pułaski.
(tekst uaktualniono – kwiecień 2020)